بررسی شیوع زمین افتادن و ارتباط آن با بیماریهای مزمن در سالمندان شهر خرم‌آباد

زمینه و هدف: امروزه، در بیشتر افراد سالمند (86%)، حداقل یک بیماری مزمن وجود دارد که باعث افت عملکرد شده و می‌توانند سبب زمین افتادن شوند. زمین افتادن نیز به نوبه خود می‌تواند سبب افت عملکرد جسمی و پیامدهای روانی- اجتماعی برای سالمند شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع زمین افتادن در سالمندان و ارتباط آن با بیماریهای مزمن انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی که به صورت مقطعی و در سال 1386 انجام شد، تعداد 400 فرد سالمند 60 ساله و بالاتر شهر خرم آباد، به روش خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور تکمیل اطلاعات از پرسشنامه ساختارمند استفاده گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آمار توصیفی و آزمونهای Chi-Square و Mann-Whitney در سطح معنی‌داری 05/0P≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: شیوع زمین افتادن در سالمندان شهر خرم‌آباد 8/24% بود؛ در واقع از هر چهار سالمند، یک‌ نفر در طی یک سال، زمین خوردن را تجربه کرده بود. شایعترین بیماریهای مزمن در افراد مورد مطالعه به ترتیب آرتروز، نقص بینایی و فشار خون بودند. این تحقیق نشان داد که ابتلا به بیماریهایی از قبیل بیماریهای قلبی عروقی، آرتریت/آرتروز، سکته مغزی، نقص بینایی، اختلال آگاهی یا حواس، اختلال خواب، افسردگی، بیماریهای ریوی، داشتن بی‌اختیاری ادراری و بی‌اختیاری دفع، خطر زمین افتادن را افزایش می‌دهند. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، می‌توان اذعان داشت که بیماریهای مزمن، خطر زمین افتادن را در سالمندان به طور چشمگیری افزایش می‌دهند؛ بنابراین پیشنهاد می‌شود علاوه بر اصلاحات محیطی متناسب با وضعیت جسمی و ذهنی سالمندان، استفاده از وسایل کمکی مناسب، شناسایی سالمندان در معرض خطر زمین افتادن و استفاده از محافظهای لگن به سالمندان و خانواده‌های آنان، درباره راهکارهای پیشگیری از زمین افتادن و راههای کاهش خطر صدمه، آموزش لازم داده شود و خدمات اجتماعی یا بهداشتی به این قشر در سطح جامعه ارائه گردد.